Oleh: Mohd Nasir Awang
Agak tinggi nada suara saya tatkala berbual bicara soal
perkembangan politik negara dengan sebilangan teman di ibukota beberapa minggu
lalu. Ketika itu Parlimen Malaysia diambang pembubaran. Cakap-cakap mengenai
persepsi umum bahawa Pakatan Rakyat (PR) akan menawan Putrajaya (pusat
pentadbiran negara) amat laris kedengaran. Masing-masing (rakan-rakan pendukung
PR) seronok menghitung kononnya beberapa negeri lagi akan jatuh ke tangan PR,
selain empat negeri sedia ada.
Di masa sama, kutukan dan pertikaian terhadap nasib yang
bakal menimpa PAS Terengganu turut menjadi bahan persendaan agak laris. Boleh
dikatakan setiap yang mengejek itu akan menyandarkan hujah mereka kepada apa
yang mereka dakwa sebagai hasil kajian oleh pihak itu dan ini, yang kesemuanya
kata mereka menyimpulkan bahawa Terengganu antara negeri yang akan kekal di
perintah Barisan Nasional (BN).
“Terengganu paling tak ada harapan... Perak boleh ambik
balik, Johor pun boleh ambik! Perlis, Negri Sembilan, semua kemungkian (PR)
dapat ambik. Terengganu je tak nampak gaya. Macamana ni Sir?”, terjah seorang
teman, yang juga aktivis media.
Sepertimana yang lain, beliau mendakwa hujah itu adalah penemuan
terbaru hasil kajian seorang ahli akademik kulit putih yang dikenali pakar
kajian politik Asia Tenggara, khususnya Malaysia. Saya sendiri pun pernah beberapa
kali bertemu dan berbicara dengan pakar dimaksudkan.
Saya tidak menafikan keilmuan dan kepakarannya dalam
kajian politik negara kita. Cuma saya tidak pasti apakah yang didakwa sebagai
hasil kajian itu memang betul-betul dinyatakan pakar tersebut, atau hanya
“raisan” teman tadi daripada perawi lain untuk menyedapkan hujahnya.
Apa pun saya agak tersinggung apabila jangkaan kegagalan
di Terengganu itu dibahasakan kepada sikap, pendekatan dan strategi politik
diambil PAS negeri itu yang kononnya “eksklusif dan tidak terbuka”, lalu dinilai
tidak mampu menarik masyarakat. Lebih mencabar rasional saya lagi ialah apabila
dihujahkan kononnya PAS Terengganu “tidak mesra Pakatan Rakyat”. Malah
pendekatan diambilnya “menyimpang” daripada strategi diambil PAS negeri-negeri
lain di seluruh negara. Sedangkan, katanya Terengganu adalah “negeri Presiden
dan Setiausaha Agung” PAS.
“Ente ni negatif sangat, kuat sangat sentimen anti-Terengganu”,
tepis saya, agak keras bercampur kecewa. Sebagai anak Terengganu, yang juga
pendukung parti, saya tidak pernah ketinggalan mengikuti segala perkembangan
politik negara, termasuk “pertikaian dalaman” parti. Justeru, saya anggap
“persendaan” itu lebih dibauri sentimen negatif sesama sendiri ketika itu.
Seraya menghormati jika benar apa yang didakwa sebagai
hasil kajian pakar itu, saya turut cuba mengendurkan “serangan” terhadap PAS
Terengganu. Rasional saya, boleh dikatakan hampir semua faktor atau fenomena
menjurus ke arah perubahan politik di seluruh negara yang terserlah ketika itu turut
wujud di Terengganu.
Paling ketara ialah fenomena kebangkitan anak muda dan
penguasaan media baru oleh khalayak pendukung PR. Antara faktor kebangkitan
anak muda ialah kejayaan program Orang Muda Geng Kita” (OMGK) dilaksanakan
Dewan Pemuda di seluruh negara.
Terengganu tidak terkecuali. Bahkan lebih menyemarakkan
kebangkitan anak-anak muda di Terengganu ialah apabila ikon utama rakan sebaya
mereka di seluruh negara adalah Ustaz Azhar Idrus, ulama yang bukan sahaja
berasal dari negeri mereka sendiri, tetapi sengaja mengekalkan slanga
Terengganu walau di mana beliau berkuliah. Anak-anak muda menggelarkan beliau
“Big Boh”.
Selain itu, usaha menawan Terengganu turut dibantu
beberapa faktor pendorong lain. Antaranya, kerja keras Kelab Anak-Anak
Terengganu Penyokong PAS di Perantauan (Perantau). Kelab ini menjelajah seluruh
negara sejak bertahun, mengesan dan mengumpul anak-anak Terengganu, termasuk
mengadakan suaikenal dan ramah mesra dengan pemimpin PAS negeri.
Kemuncak agenda Perantau membantu PAS negeri ialah kempen
P3P, yakni “Perantau Pulang Pakoh Pakatan”, yang alhamdulillah dilaksanakan
dengan jayanya untuk Pilihan Raya Umum ke-13 minggu lalu.
Pendorong lain ialah usaha gigih dan pengorbanan besar PAS
negeri menyempurnakan berbagai program memasyarakatkan PAS. Antara yang utama
ialah lapan siri himpunan raksasa. Tujuh siri Himpunan Kebangkitan Rakyat-PAS
Ganti Umno (HKR-PGU) dilaksanakan sepanjang dua tahun terkebelakang melibatkan
tujuh kawasan Parlimen. Manakala untuk kawasan Hulu Terengganu, siri itu
digantikan dengan ijtimak Itqanul Muluk. Setiap satu himpunan yang memakan
belanja ratusan ribu itu alhamdulillah berupaya meninggalkan kesan positif,
terutama dalam membentuk persepsi politik masyarakat setempat terhadap
keupayaan PAS.
Turut saya anggap faktor pembantu sokongan terhadap PAS
ialah rekod khidmat Adun-Adun PAS yang sangat baik. Sebab itu kesemua kerusi
milik PAS pada 2008 berjaya dipertahankan. Sebagai contoh, saya ke Dungun tahun
lalu. Orang di sana sangat memuji Ustaz Wan Hassan, Adun Sura. Prestasinya
sangat baik. Beliau malah dikatakan memanjangkan khidmat di luar sempadan Dun.
Sehinggakan orang Dungun berkata, “jika Ustaz Wan Hassan tanding Parlimen pun,
insya Allah boleh menang”. Cakap setahun lalu itu kini benar-benar menjadi
realiti.
Di atas rekod sama, walau pun Dato’ Harun Taib tidak
bertanding di atas faktor kesihatan, legasinya di Dun Manir memudahkan anaknya
mewarisi kemenangan cemerlang untuk PAS. Begitulah juga Adun-Adun PAS yang
lain, yang kebanyakannya mencatat peningkatan dalam majoriti kemenangan
masing-masing.
Kesemua faktor di atas melibatkan perancangan dan usaha
berterusan. Ia bukan dibuat secara ‘adhoc’ atau tidak berencana, sebaliknya
dirancang dan dilaksanakan berterusan selama bertahun. Ertinya, jika negeri
lain menunjukkan perkembangan sokongan terhadap PAS/PR yang lebih menyerlah
berbanding Terengganu, itu tidak sepatutnya dikaitkan dengan dakwaan kononnya PAS
Terengganu ‘tak buat kerja’, atau ‘silap pilih strategi/pendekatan’.
Namun, persepsi kurang baik terhadap PAS negeri itu tetap
menguasai forum politik negara. Sehinggalah ke saat pembubaran Parlimen dan
DUN-DUN pun, Terengganu masih diletakkan sebagai negeri paling tidak ada
harapan buat PR.
Persepsi itu bagaimana pun segera berubah sejurus selepas
pembubaran Parlimen. Entah macamana, tiba-tiba cakap-cakap yang sangat negatif
terhadap keupayaan negeri itu melonjakkan sokongan bertukar nada menjadi lebih
positif. Sehinggalah apabila usai penamaan calon, cakap-cakap negatif itu
beransur ranap. Sebaliknya, semakin berkumandang pula laungan bahawa “kita (PAS)
akan perintah semula Terengganu”.
Pada pengamatan saya, ada beberapa faktor yang mendorong
“pecutan akhir” ini berlaku. Secara ringkasnya, saya simpulkan seperti berikut.
Pertama, perebutan kerusi dengan Parti Keadilan Rakyat (PKR).
Walau pun dari luarannya “kegagalan” pemimpin kedua-dua parti rakan
menyelesaikan tuntutan ke atas beberapa kerusi di Terengganu dianggap
memberikan kesan negatif terhadap PR, ada implikasi positif sebenarnya yang
terhasil dari episod perebutan itu.
Saya melihat berlaku “lonjakan” luar biasa dalam
mempamerkan kekuatan jentera PAS, terutama di Bukit Besi, Kota Putera dan
Seberang Takir, sebagai justifikasi tuntutan mewakili PR di kerusi-kerusi
terbabit. Sekira-kira jika alasan kelemahan gerakerja dijadikan sandaran
menyerahkan mandat kepada PKR untuk melawan BN, alasan itu sudah tidak relevan
lagi.
Ketegasan Tuan Guru Presiden meminta kerusi-kerusi
berkenaan diserahkan kepada PAS amat tepat. Ia bukan sahaja melonjakkan
semangat dan kesungguhan kerja pendukung di situ, malah turut mewujudkan
kerjasama lebih erat dengan parti rakan itu di kawasan-kawasan lain. Di empat
kerusi lain ditandingi PKR, iaitu Telemong, Bandar, Permaisuri dan Parlimen Kemaman,
jentera PAS telah menunjukkan setiakawan sangat tinggi membantu parti yang
memang kekurangan jentera itu.
Kedua, ‘line-up’ calon-calon PAS yang meyakinkan.
Kepelbagaian latarbelakang pendidikan dan profesion di kalangan mereka bagaikan
isyarat bahawa PAS serius dalam usahanya membentuk pasukan terbaik menerajui
kerajaan sekiranya diberi kemenangan. Ketiadaan beberapa “muka lama” juga
melegakan banyak pihak.
Dalam masa yang singkat persepsi itu berjaya membentuk
mood positif terhadap PAS di seluruh negeri, tentu sekali antaranya dengan
bantuan media baru. PAS/PR mengetengahkan 20 muka baru melibatkan semua
kawasan. Paling menonjol ialah di kesemua lima kerusi di Besut dan tiga kerusi
di Setiu, serta masing-masing dua di setiap kawasan lain.
Ketiga, percaturan calon BN. Dengan mengemukakan 15 muka
baru dan menonjolkan semula lima muka lama, BN sepatutnya dapat menambah keyakinan
rakyat. Malangnya, manouvre politik di sebalik penampilan mereka itu membawa natijah
negatif. Rupa-rupanya percaturan calon BN terhasil daripada politik cantas.
Tidak kurang lapan penyandang digugurkan, bukan sangat kerana nilaian prestasi
mereka, tetapi lebih kerana merit politik dalaman Umno.
Memang cerita perbalahan dalaman Umno tidak pernah padam.
Parti itu malah sudah sinonim dengan perpecahan dan cantas-mencantas ini.
Namun, kebiasaannya ia akan “diubati” oleh pucuk pimpinan tatkala berdepan
pilihan raya.
Kali ini penyelesaian itu tidak muncul. Sebaliknya, yang
muncul ialah calon-calon Bebas dari kalangan pemimpin dan aktivis Umno. Enam
kerusi menyaksikan calon BN turut ditentang ahli partinya sendiri. Walau pun
semua mereka tidak berjaya menarik undi yang besar, kemunculan mereka telah
melontarkan persepsi kepada masyarakat umum bahawa Umno/BN adalah parti yang
suka berbalah. Persepsi ini secara tidak langsung memberikan imej positif
kepada PAS.
Keempat, pengundi Cina tolak BN. Bukti paling nyata ialah
di Dun Bandar, apabila mereka menolak bangsa sendiri (calon BN) sehingga memenangkan
calon Melayu (PR). Sokongan dan undi mereka turut dirasai di peti-peti undi
kaum itu. Ia turut memberi saham memenangkan PAS di Cukai dan hampir merampas
Jertih.
Kelima, isu-isu yang memakan diri BN. Beberapa isu
diketengahkan BN tidak menghasilkan kesan diharapkan. Sebaliknya kes-kes
seperti pengedaran/penayangan video lucah di pos-pos BN, poster ‘seluar dalam’
dan isu kalimah Allah yang diputarbelit, gagal mempengaruhi rakyat. Manakala
isu kononnya PAS menjadi tunggangan DAP berbalik menikam BN apabila terbukti
Umno sebenarnya yang menjadi tunggangan MCA, sepertimana dalam kes hudud.
Ada lagi faktor-faktor lain yang boleh disenaraikan.
Antaranya isu pelbagai kegagalan pemerintahan BN di bawah Dato’ Seri Ahmad
Said, isu peningkatan bebanan hidup rakyat, pembaziran wang rakyat dan
seumpamanya.
Wujud juga beberapa isu yang lebih bersifat lokal,
antaranya membabitkan perbandingan kelebihan calon PAS dan kelemahan calon BN,
buruk laku pemimpin Umno setempat dan seumpamanya.
Berbekalkan suasana itu, PAS Terengganu akhirnya berjaya
memenangi 15 daripada 32 kerusi Dun, berbanding 17 oleh BN. Pencapaian itu
tidak syak lagi mengejutkan banyak pihak. Daripada penilaian yang dianggap
paling tidak ada harapan, ia melonjakkan prestasi sehingga hampir-hampir
merampas semula kerajaan.
Biar pun tidak berjaya memerintah semula Terengganu,
kejayaan dicapai PAS negeri itu bagi saya amat membanggakan. Ia bukan sahaja
menyentap keegoan dan keangkuhan BN selaku parti pemerintah, tetapi turut
menutup mulut para pengkritik dalaman yang selama ini terlalu pesimis dan
negatif terhadap keupayaan PAS Terengganu.
Apalah agaknya reaksi teman-teman saya tadi jika kami bersua
selepas ini?
(Artikel ini disiarkan akhbar Harakah, Bil. 1843, 3-6 Rejab 1434/13-16 Mei 2013 di ruangan F14 FOKUS dengan tajuk "PAS Terengganu cipta kejutan - Lonjakan akhir tutup mulut pengkritik, benam keegoan BN")
No comments:
Post a Comment